Przygotowanie właściwej nawierzchni dla koni jest konieczne z uwagi na bezpieczeństwo oraz wygodę użytkowania. Podłoże musi być dostosowane do przeznaczenia, rodzaju ruchu oraz warunków atmosferycznych, by można korzystać z niego o każdej porze roku (poza okresami, gdy pokrywa śniegu uniemożliwia jazdę). Wykonanie prawidłowej ujeżdżalni niesie za sobą szereg wyzwań. Przede wszystkim podłoże musi być równe i nie posiadać kolein, jednocześnie zachowując elastyczność, a na powierzchni nie mogą tworzyć się kałuże.

Zarówno to, co znajdzie się na wierzchniej warstwie, jak również głębsze warstwy stanowią o długowieczności terenu. Odpowiednio przygotowane podłoże jest inwestycją na długie lata.

Jak przygotować podbudowę?

1. Grunt rodzimy: przygotowujemy ze spadkiem 1,5-3% - jeśli jest gliniasty to podbudowę pogłębiamy o 20 cm – zaleca się wówczas zastosować geowłókninę
2. Warstwa nośna: wysypujemy około 30 cm tłucznia frakcji 5-32 lub 32-63 mm i zagęszczamy mechanicznie
3. Warstwa wyrównująca: grubość 5 cm – żwir lub grys 2-5 mm lub 2-8 mm
4. Eko kratka: G4 | G40 | F40 | S60 lub G4 max
5. Wypełnienie kratki: grys lub żwir frakcja 2-5 mm lub 2-8 mm
6. Warstwa wierzchnia: piasek 15 cm

Szczegółowy opis przygotowania podbudowy i montażu kratek na naszym blogu: Jak przygotować podłoże dla koni

Wybór odpowiedniego piasku jest kluczowym czynnikiem decydującym o jakości i wygodzie podczas ujeżdżania. Trzeba zdawać sobie sprawę, że nie każdy piasek będzie sprawdzał się tak samo dobrze.

Piasek jest luźną skałą osadową, a jego ziarna mają grubość od 0,063 do 4 mm. Składa się z rozdrobnionych skał i minerałów. Z uwagi na pochodzenie wyróżnia się piaski:

• kwarcowe (główny składnik: kwarc SiO₂) (najpowszechniejsze ze względu na stosunkowo dużą odporność chemiczną i mechaniczną kwarcu)
• wapienne lub węglanowe (główny składnik: kalcyt, rzadziej aragonit CaCO₃)
• polimineralne (różne minerały, np. produkty wietrzenia innych skał)
• wulkaniczne (główny składnik: pyły i popioły wulkaniczne, okruchy szkliwa)

Rodzaj minerału ma znaczenie w odniesieniu do wytrzymałości. W miarę upływu czasu cząsteczki piasku zmieniają się w pył. Kwarc i krzemionka są najczęściej stosowane na arenach z uwagi na twardość.

Piasek może występować w różnych kształtach:

1)Ziarenka okrągłe tworzą puste przestrzenie, które pochłaniają wibracje, jednak są niestabilne.

2)Kanciaste kształty mają ostre krawędzie, dopasowują się do siebie zapewniając dobrą przyczepność. Mogą jednak zbytnio się zagęścić.

3)Nieregularne cząsteczki zapewniają jednocześnie ruch jak i dobrą przyczepność, nie zagęszczają się.

Piasek powstający w sposób naturalny jest w głównej mierze złożony z kwarcu i krzemionki, co powoduje, że jest twardszy, bardziej wytrzymały na warunki atmosferyczne.

Dodatkiem do piasku na warstwie wierzchniej mogą być ścinki flizeliny. Jest to składnik, którego zadaniem jest polepszenie właściwości amortyzacyjnych podłoża. Najczęściej stosuje się włókna poliestrowe, które w połączeniu z piaskiem zapewniają odpowiednią wilgotność oraz minimalizują ryzyko urazów. Takie połączenie jest nie tylko komfortowe, to również ochrona przed pyłem, kurzem oraz mniejszym zużywaniem kopyt i podków. Dzięki dodaniu tekstyliów warstwa nie zagęszcza się nadmiernie, jest sprężysta. Przy odpowiedniej wilgotności podłoże jest idealne do jazdy konnej na najwyższym poziomie, a dodatek flizeliny pozwala na otrzymanie doskonałych warunków jeździeckich.

Gumowe ścinki połączone z piaskiem są również często wykorzystywane na warstwie wierzchniej. Nie ulegają biodegradacji i mogą mieć nieprzyjemny zapach.